Battle vs. Love III

Witajcie kochani :*. Jak wam minął tydzień ?? Mi spokojnie z paroma zdenerwowaniami( zwłaszcza wczoraj gdy weszłam na bappoland) Muszę się pozalic że drugi rozdział BvsL miał baaardzo mało wyswietlen przez co jest mi smutno :(. No cóż mam nadzieję że kolejne rozdziały przypadna wam bardziej do gustu. Rozdział sprawdzala dla was Natalia Kiryk. Dziękuję bardzo ^^. Nie przedluzajac zapraszam do czytania...i komentowania xdd.




ROZDZIAŁ 3
 Oczywiście, że zaspałem. Oczywiście, że Youngwon nas nie obudził i sam zaspał. Biegałem teraz po całym domku rodziny Yoo i szukałem swojego buta, który nie wiadomo jak zniknął. Jeżeli za dwadzieścia minut nie będę w szkole, spóźnię się na drugą godzinę lekcyjną.
 - Znalazłeś?- dobiegł mnie krzyk Jae, który pomagał mi szukać mojej zguby.
 - Nie! - odkrzyknąłem i zajrzałem do łazienki. Spojrzałem za pralkę i pod prysznic, ale buta nigdzie nie było. Stanąłem więc na środku pomieszczenia, z nadzieją na oświecenie.
 - Mam! - usłyszałem okrzyk któregoś z braci. Mają podobne do siebie głosy i gdyby starszy Young chciał zrobić mi kawał, na pewno bym się nabrał. Podbiegłem do przedpokoju. Youngwon stał przy barierce i wymachiwał moim białym butem.
 - Gdzie był? - spytał Jae wychodząc ze swojego pokoju.
 - Nie wiem co wczoraj robiliście chłopaki, ale but Junhonga był w kuchni. W szafce. - dodał, po czym rzucił do mnie obuwiem. Złapałem go i spojrzałem z niedowierzaniem na szatyna.
- Błagam... W której szafce?
 - Spoko, z garnkami. Ciesz się, że nie w lodówce.
- Dzięki chłopaki - powiedziałem zakładając moją zgubę.
- To co, jedziemy?
 - Tak - wziąłem od Youngwona kurtkę, którą mi podał.
- Hej, poczekajcie na mnie! - oburzył się młodszy zbiegając ze schodów w jednej ręce dzierżąc torbę a w drugiej telefon.
 - Z kim on tak pisze?- spytał mnie jego brat, gdy czekaliśmy na Jae pod autem.
- Z kolegą z Instagrama. Poznali się niedawno. Mają wspólne tematy - wyjaśniałem.
 - Mój brat ma Instagrama?
 - Nie wiedziałeś?
- Nie chwalił się- powiedział z błyskiem w oku. Już wiedziałem że Youngwon będzie obserwował Jae i pisał krępujące komentarze. Pod tym względem brat Jae i mój niewiele się od siebie różnią.



 Biegłem przez pusty korytarz w stronę sali od biologii. Miałem nadzieję, że nie spóźnię się na drugą lekcje, ale moje marzenia legły w gruzach gdy staliśmy w korku. Stwierdziliśmy wtedy z Jae, że szybciej dobiegniemy do szkoły niż dojedziemy. Tak więc wysiedliśmy z auta Youngwona dwie ulice przed szkołą i biegiem się do niej dostaliśmy. Odpuściłem sobie nawet dostanie się do swojej szafki i schowania do niej kurtki. Zrobię to na następnej godzinie.
Wpadłem do sali zwracając tym samym na siebie uwagę. Po prostu nienawidzę gdy cała klasa odwraca się w moja stronę i patrzy się jak na okaz w zoo. Ukłoniłem się pani od biologii i przeprosiłem za spóźnienie. Stwierdziła, że nic się nie stało i kazała mi usiąść. Odetchnąłem dyskretnie. Biologia to drugi przedmiot (zaraz za fizyką), który w ogóle mi nie idzie. Jakoś zapamiętywanie części ciała, organów, narządów i miesiączkowanie dziewczyn, zdecydowanie mnie nie interesuje.
 Usiadłem w swojej ławce, dopiero teraz zwracając uwagę, że ta za mną jest pusta. Czy Jongup nie przyszedł do szkoły? Wczoraj gdy leżałem już w łóżku Jae, zastanawiałem się czy zrobić coś z tym, że chłopak o fioletowych włosach mnie olał. W końcu pani Jung prosiła mnie abym oprowadził go po szkole, a ja nie lubię zawodzić ludzi. Doszedłem wtedy do wniosku, że opieprzę go po całości i dam plan budynku. Niech się buja. Chciałem być miły i go kulturalnie oprowadzić? Chciałem. Czekałem na niego pod szkołą? Czekałem. Mogłem się nawet z nim zakumplować, aby nie był samotny. Tylko no naprawdę, to jest aż taki problem aby powiadomić kogoś, że się z tą osobą nie spotka? Zwłaszcza że widzieliśmy się jeszcze trzy razy. I za każdym tym razem, czułem mrowienie w ciele. Nie byłem pewny czy chłopak się na mnie patrzy, a odwrócenie się do niego i zobaczenie tego na własne oczy, wydawało mi się dosyć dziwne. No bo jak to? Odwrócę się w jego stronę. Spojrzę się na twarz. Zobaczę że jednak się na mnie nie patrzy, a mnie po prostu bierze przeziębienie, i z powrotem zajmę pozycje przodem do tablicy? Tak po prostu? Bez "be" ani "me"? To nie w moim stylu.



  Jongupa spotkałem prędzej niż przypuszczałem. Kulturalnie jak na drugoklasistę przystało, wyciągałem z swojej szafki książki na następną lekcję. Akurat gdy wyciągnąłem podręcznik od matematyki drzwiczki szafki zamknęły się z hukiem. Najpierw spojrzałem na dłoń ozdobioną paroma rzemykami i skórzaną bransoletką, później przejechałem po dobrze zbudowanym przedramieniu, na którym rosły ledwo widoczne czarne włoski, następnie była podwinięta biała koszula, a na końcu wykrzywiona w złości twarz nowego ucznia naszej szkoły. Jongup stał przede mną z mordem wypisanym na twarzy. Przełknąłem ślinę i powoli postawiłem krok do tyłu.
- Gdzieś ty wczoraj był? - spytał na wstępie. Spojrzałem się na niego nic nie rozumiejąc. Robi sobie ze mnie jaja? Przecież na niego czekałem.
- Kpisz sobie ze mnie? Czekałem wczoraj na ciebie pod szkoła całą godzinę lekcyjną, a ty nawet nie raczyłeś mnie poinformować, że nie przyjdziesz!
- Nawet mnie nie denerwuj - zabrał dłoń z drzwiczek mojej szafki i oparł się o nią plecami. Jest niższy szybko przemknęło mi przez myśl - byłem wczoraj po lekcjach przed szkołą. Czekałem jak ten debil i nie przyszedłeś. Nie kłam, bo wiem, że ciebie tam nie było!
- To ty kłamiesz - wskazałem na niego palcem. - Byłem i czekałem czterdzieści pięć minut przed główną bra... - przerwałem uzmysławiając coś sobie.
 - Gdzie czekałeś?- spytałem już łagodniej.
 - Przed wejściem do szkoły, a gdzie? Czy nie tam byliśmy umówieni? - odetchnąłem płytko i stanąłem już w mniej bojowej pozycji.
 - Nasza szkoła ma dwa wejścia.
- Co?
- Nasza szkoła ma dwa wejścia - powiedziałem głośniej.  Potarłem nasadę nosa palcami. - Czekałem od strony parku. To jest główne wejście, ty zapewne byłeś po drugiej stronie. Jako nowy w szkole... - nie dokończyłem, bo poczułem ból w ramieniu. To Jongup odbił się od mojej szafki i przechodząc obok mnie walnął mnie z tak zwanego "bara". Zachwiałem się i przytrzymałem mocniej książki w dłoniach.
- Jesteś debilem - usłyszałem jeszcze. Potarłem lekko pieczące miejsce. Rozejrzałem się i aż odetchnąłem z wyraźnie słyszanym cierpieniem w głosie. Darmowego przedstawienia nikt nie odpuści. Zwłaszcza gdy jest szansa na to, że mogą sie bić. Nadal trzymając się za rękę przepchnąłem się przez tłum gapiów i skierowałem do najbliższej toalety. Wchodząc przez niebieskie drzwi kątem oka zauważyłem Himchana hyunga biegnącego w moją stronę. Wszedłem szybko do toalety i zbliżyłem się do umywalek. Położyłem książki na blacie i opukałem twarz. Gdy wycierałem ją papierowym ręcznikiem usłyszałem otwierające sie drzwi.
- Junnie....
- W porządku hyung. Nic mi nie jest. -odpowiedziałem z uśmiechem. Himchana jednak to nie przekonało, bo zamknął powoli drzwi i podszedł do mnie patrząc w oczy. Naprawdę nie wiem co ten człowiek w sobie ma, ale pod wpływem jego dużych oczu czuję sie malutki. I chociaż jestem od niego wyższy to przytuliłem go ściskając jak misia.
- Cii. Junnie, spokojnie. Nic się nie stało, słyszysz? Ten debil jeszcze mnie..
 - Nie- powiedziałem puszczając jego bluzkę.
- sorry- wskazałem palcem na plamę na ramieniu.
 - Nic nie szkodzi - machnął dłonią - Junhong, przepraszam że to powiem, ale już na pierwszy rzut oka widać że ten koleś cię nie trawi. Inni by to olali, a on zrobił z tego awanturę. Dokopię mu, jak kawę kocham. - zaśmiałem się z tego stwierdzenia. Wytarłem mokre policzki i spojrzałem na hyunga.
 - Dzięki, ale mnie to nie obchodzi. Nie mam zamiaru wchodzić mu w drogę, a tym bardziej pozwalać aby on wchodził na moją ścieżkę. Po prostu będę go olewał.- wzruszyłem ramionami.
 - No, moja krew - poklepał mnie po ramieniu. - Masz ochotę na lody? Możemy iść na po lekcjach do kawiarni.
- Jasne- powiedziałem zbierając z blatu moje zeszyty. - A Daehyun-hyung i Youngjae-hyung też z nami pójdą?
- Pójdą, ale trzeba najpierw ich znaleźć. - wyszliśmy na zatłoczony korytarz. Trochę skuliłem się na widok wlepionych we mnie oczu, ale obecność Channiego dodała mi otuchy.
 - Zgubili się?
 - Nie, po prostu pogodzili. Yoo chciał nam pokazać jakieś nowe drzewka które zasadzili na patio. Jung dał się namówić, ja musiałem do toalety i wymienić książki. Cóż... nadal ich nie ma - powiedział. Przeszliśmy przez korytarze w stronę ogródków, aż nagle chłopak zaczął dziwnie się uśmiechać.
  - Co się stało?- spytałem. Himchan-hyung pokazał tylko na coś palcem, więc podążyłem w tamtym kierunku. Sam uśmiechnąłem się na obrazek jaki zastaliśmy. Bowiem Damchu ganiał Youngjae po całym patio. Nie wiem o co poszło, ale Daehyun-hyung biegnący z patykiem w dłoni wygląda zabawnie. Youngjae odwracał się do niego przodem i biegnąc tyłem krzyczał, że ma za słabą kondycję i że go nie złapie. Daehyun wyglądał wtedy jakby zaraz miał się na niego rzucić.
 - Ach, te dzieciaki - westchnął Kim i wyszedł przez oszklone drzwi na jesienne słońce. To zadziwiające, że w listopadzie jest nawet ciepło... I bardzo mokro. Udałem się za starszym i usiadłem na murku, biorąc Andersona, który leżał na nim, w dłonie. Youngjae schował się za Himchana i używał go jako tarczy.
- Dorwę cię. Spalę wszystkie twoje zdjęcia. Powiem twojej mamie, że masz płytę porno! - zaczął wykrzykiwał Jung goniąc Jae wokoło najstarszego z nas. W tym czasie Yoo zaśmiewał się i nie mógł złapać oddechu.
 - Cz-czekaj. Poczekaj chwilę - wyciągnął przed siebie dłonie i przystanął. Jung zatrzymał się parę metrów od niego i spojrzał zmartwionym wzrokiem na najlepszego kumpla.
 - Wszystko w porządku? Jae?- spytał odrzucając drewniany badyl. Podszedł do Jae i położył mu dłonie na ramiona.
- Tak, tak. Po prostu się zmęczyłem.
- Usiądź lepiej. - Jung zaczął prowadzić Youngjae ku nam. Prawie zakrztusiłem się śliną, gdy powstrzymywałem wybuch śmiechu. Youngjae puścił nam oczko i uśmiechnął się lekko. Wziął Daehyuna na litość. Ha, dobry aktor z niego.
- Jae, może pójść ci po wodę?- spytał Himchan-hyung przesadnie zmartwionym głosem.
- Nie, muszę tylko odetchnąć. Dziękuję ci hyung za troskę - poklepał go po ramieniu, gdy już siedział obok mnie na murku. Nie mogąc się powstrzymać wybuchłem gromkim śmiechem. Złapałem się za brzuch i śmiałem się jak nigdy. Dae patrzył raz na mnie, raz na Kima szczerzącego zęby i w końcu na Youngjae przykładającego dłoń do ust. Nagle zaczął otwierać i zamykać usta jak ryba, co spowodowało jeszcze większą salwę śmiechu.
 - Yoo Youngjae! Nie żyjesz!!

Miłego wieczoru ^^